Eindelijk weer een nieuw verhaal vanuit Par’bo.

Het einde naderd, ondergelopen straten een mooi strand en het leven in de stad.

Fa waka? Rustig? Lang geleden beste familie, vrienden, kennissen en trouwe lezers. Zo tegen het einde van mijn super avontuur hier in Suriname heb ik het heel druk gehad. Hoe dat komt?...........als stagiaire in Suriname heb je het veel te druk met nieuwe dingen beleven, waardoor je die schoolopdrachten een beetje vergeet en uitsteld. Maar nu de stress van het einde begint te naderen, begint ook die ouwe vertrouwde schoolstress weer wat terug te komen. Had niet verwacht dat ik dat hier zou krijgen. Dus ben de laatste weken druk bezig geweest met het maken van mijn stageresultaten, en nu ik die af heb, heb ik ook weer eens tijd voor een nieuw bericht(je). Mijn laptop is trouwens in de tussen tijd ook nog kapot gegaan, waardoor ik even geen computer thuis had. Mijn harde schijf was kapot gegaan, maar inmiddels heb ik ook voor computerproblemen in Suriname mijn connectie gevonden. DJ Stippy heeft mijn computer even onder handen genomen, waardoor deze ook weer helemaal opgefrist naar Nederland terug komt, nieuwe harde schijf en intern geheugen. Die DJ doet zaken tussen Suriname en Nederland, hij neemt videoclips van Surinaamse artiesten op, haalt deze artiesten naar Nederland en daarnaast is er bij hem ook de Surinaamse muziek verkrijgbaar op DVD en CD. Kijk voor meer informatie op www.doksaproductions.nl, Anthony bedankt voor je hulp bij mijn laptop.
Maar nu ga ik maar beginnen met te vertellen over de laatste trip die ik heb gemaakt in Suriname, een trip naar het mooiste strand van Suriname.....Galibi.

Deze trip heb ik zelf georganiseerd, in samenwerking met de pleegmoeder die ik tijdens mijn stageperiode heb begeleid. Zij heeft een tourorganistie, weer eventjes reclame...............Rowana’s tour & travel service. Ik had een hele leuke groep geselecteerd, met alleen maar leuke mensen natuurlijk. Omdat ik haar pleegkind begeleidde, heeft Ann voor mijn groep een speciale prijs gemaakt. We gingen voor maar 200 SRD(55 euro) naar Galibi, en ze garandeerde me dat alles perfect zou zijn. Ze had me aan de gids voorgesteld, dit was een Javaan van 35 jaar genaamd Marlon, hij is meester in Pecak Silat, dat is een Indonesische vechtsport waar hij me vanalles over ging vertellen. Een super aardige man die veel had te vertellen over natuur en cultuur.
Op zaterdagochtend vertrokken we vanaf Torarica richting Albina, dat is de plaats vanaf waar we de boot zouden nemen. We reden over de Wijdenboschbrug (Boschebrug/ Doodsbrug(zelfmoord wordt daar regelmatig gepleegd)) door Meerzorg, Commewijne langs Moengo(dit was de mooiste stad van Suriname voor de oorlog, ook de thuisbasis van Ronnie Brunswijk) naar Albina. Deze weg was echt enorm slecht, zelfs de befaamde Afobakkweg kon er niet aan tippen. De reis over de weg nam dus al snel 3 uur in beslag, ook moesten we nog stoppen omdat er vlak in de buurt een onploffing in een bauxietmijn zou komen. De weg was afgezet en binnen een half uur hoorde we echt een ongelofelijk harde knal, we voelde de aarde gewoon trillen. Dynamiet knalt toch wel een stukje harder dan een beetje Nederlands vuurwerk. In Albina hebben we na een lunch en plasstop de boot richting Galibi genomen, deze bootreis nam ook zo’n twee uur in beslag. De zon was fel en ik had alleen maar een hemd bij me, mijn tas lag voor in een droge ruimte. Ik voelde mijn huid dus branden, maar gelukkig kwamen we opeens in een tropische bui. Dit gaf me een heerlijke verkoeling, het regende zo enorm hard dat zelfs een paraplu niet eens zou helpen. We kwamen met de boot langs Langamankondre en Cristiankondre, dat zijn twee dorpen aan de Marowijnerivier, we gingen bij de monding de Atlantische oceaan op richting ons resort. Ik had geregeld dat we verbleven op Babunsanti,dat is een accomodatie op het schildpaddenreservaat, want Galibi is één van de legstranden van Suriname. Het voordeel dat we op Babunsanti verbleven was dat we wanneer we wilde naar de schildpadden konden gaan kijken, dat gaat niet als je op Langamankondre of Cristiankondre verblijft. Want dan ga je s’nachts met de boot naar Galibi en dan verblijf je er maar een uurtje. Ik had het dus maar goed geregeld, een mooi strand, leuke mensen en een mooie accomodatie. Toen we aankwamen bij Babunsanti, hebben we de spullen de boot uitgehaald en zijn we meteen terug het water ingedoken (met kleren en al), ik besefte pas veel later dat er eigenlijk van alles in dat water rond zwemt, zoals haaien, stekelroggen(denk maar aan Crocodile Hunter Steve), kwallen en natuurlijk schildpadden. In de vooravond hebben we en wedstrijdje gevolleybald met de indianen die toezicht houden op Galibi..........mijn team had verloren. Na weer een paar keer te hebben genoten van een heerlijke maaltijd was het avond, het werd langzaam hoog water en dus tijd om het strand op te gaan om de schildpadden te spotten. Deze keer hebben we vijf Crapé (Green Turtle/soepschildpad) en vier Aitkanti (Leatherback)gezien. Ik had de Crapé wel al gezien tijdens mijn trip naar Matapica, maar die Aitkanti wilde ik nog wel graag zien. We hebben nu op Galibi het gehele legproces, het uit het water komen, het graven, het leggen, het camoufleren/aanstampen van de plek en het terug in het water gaan. Daar moet je wel de tijd voor hebben, want het duurt ongeveer twee uur. Maar het blijft een mooie belevenis en het is een wonder van de natuur, super mooi om te zien.
Het strand op Galibi was zo mooi dat ik er wel een week kon blijven, maar helaas gingen we de volgende dag weeral terug naar huis, dit keer niet per helicopter maar gewoon mer de boot. Ik was toen zo verbrand dat ik heel die zondag niet in de zon ben geweest, ik liep heel de tijd met een t-shirt op mijn hoofd en daarover een grote natte badlaken om mezelf te beschermen. Ik leek wel op een arabier, mocht bijna niet mee op de boot omdat ze dachten dat ik van Al-Qaida was. Na een lange terugtocht kwamen we om zondagavond zes uur weer aan bij Torarica. De trip was perfect geweest, vooral het eten was eigenlijk te goed verzorgt, zelfs ik had op een gegeven moment men buik vol. Met honger zijn we zeker niet terug gekomen! Dit was mijn verhaal over Galibi, mijn voorlopig laatste trip in Suriname.

Verder ga ik nog maar wat dingen vertellen die ik de laatste weken hier heb meegmemaakt. Een paar zaterdagen geleden reden we met onze vaste txichauffeur en buurjongen Sergio vanuit de stad terug naar huis, rond een uurtje of half 3, toen we op de Dr. Sophie Redmonstraat zagen we allemaal snelle auto’s staan op een bepaalde plek. En zo waar was er een illegale straatrace bezig. Deze straat is heel lang en breed, het stoplicht was het startsein en bij groen gingen ze racen. Met een ongelogelijke snelheid reden ze tot Academisch ziekenhuis en terug, er reden mooi auto’s mee, waardonder Supra’s, Skyliners, S-Type Honda, Evolutions en nog wat andere. Het is natuurlijk wel levensgevaarlijk wat ze daar deden, maar de jonge gasten verdienen daarmee wat bij. We zijn even blijven kijken, totdat er skowtu(politie) opdook. Iedereen die stil stond reed langzaam weg, maar degene die aan het racen waren gingen vrolijk verder, de politie houd ze toch niet bij in hun pick-ups. Hier in Suriname zie je trouwens best veel mooie auto’s rijden, denk dat de meeste eigenaren daarvan ook of in het criminele circuit zitten of een schuld hebben.

We zijn naar een wedstrijd geweest van Suirname tegen de Suri-profs, dat was leuk om mee te maken, maar echt van een voetbalwedstrijd genietn kan ik niet. Ik kan me gewoon niet concentreren op de wedstrijd, zie teveel andere dingen. Daardoo heb ik het enige doelpunt dus ook niet gezien, Suriname won met 1-0. De sfeer in het stadion was wel echt super om mee te maken, zeker toen het eindsignaal werd gefloten.
Om in de sport te blijven, ik ben ook nog naar de finale in de basketbal playoffs geweest. De kampioen van vorig jaar Yellow Birds speelde tegen CLD, het ging hier om de finale in de hoofdklasse basketbal, het hoogste niveau in Suriname. Omdat ik wat mensen kende van de harde kern van Yellow Birds zat ik natuurlijk aan hun kant, deze groep was ook het uitbundigste van het hele stadion. Het was een hele spannende wedstrijd die eindigde in 80-81 voor CLD, waardoor het nu 2-0 staat in de best of 5. Na de wedstrijd liepen de emoties natuurlijk weer hoog op waardoor er werd gevochten, en wat doe ik dan?????...........................juist, afstand nemen. Die gasten hier maken echt geen grappen, je kunt beter uit de buurt blijven, wat ik dus ook doe. Ik moet wel zeggen dat het er hier in Suriname vreedzamer aan toe gaat dan in ons Nederland, waar het bijna om elke habbekrats gezeik is. Tijdens het uitgaan heb ik het tot twee weken geleden niet meegemaakt dat er ruzie was. Maar twee weken geleden was het heftig geweest bij LaCaffe, een jongen was knock-out geslagen met een barkruk en daarna kreeg een andere zatlap ruzie met de security. De security hier zet je niet buiten, nee zij vechten vrolijk mee, meestal zijn het judoka’s, karataka’s of thai- en kickboxers. Die zatlap kreeg dus ruzie en al snel werd er met glazen gdreigd en gestoken, gevolg dat die zatlap een slagaderlijke bloeding aan zijn arm had. Het bloed spoot werkelijk door heel de zaak, zijn arm werd door een paar vriendelijke verpleegstagiaires afgebonden en de tent werd door de politie gesloten voor de rest van de avond. Twee dagen later was het weer zover, twee mannen hadden ruzie en door hun gevecht duwde ze heel wat deuken in een geparkeerde auto, die eigenaar was vast niet blij toen die zijn vierwieler zag. Toen de politie kwam werd er in de luch geschoten waardoor er een paar werden gearresteerd en de rust weer terug kwam. Maar buiten deze drie voorvalletjes is het echt super leuk om uit te gaan hier en de mensen zijn rustig en vriendelijk.

Tijdens de laatste weken hebben we ook nog menig bekende Surinamer gezien, zoals Winston Bogarde en Stanley Menzo(ex-voetballers), de Suri-profs natuurlijk, Slory (nieuwe spits van Feyenoord) en Remy Bonjansky (K1 vechter). Voor deze mannen is het ook (tijdelijk)vakantie, dus zij waren ook te zien in de discotheken en het VOS. Nu vergeet ik bijna de belangrijkste...................... Jeroen Post, Jeroen Nieuwenhuizen, Miljuska, El Mundo en nog een paar van TMF waren in Starzz. Naar deze avond zijn we natuurlijk toegegaan, ik heb me lekker vermaakt daar en sta ook nog met deze “bekende” Nederlanders op de foto.

Volgens mij heb ik nu alles wel weer een beetje verteld, men stagedagen zitten er al op, dus ik heb nu nog even lekker twee weken de tijd om afscheid te nemen van het mooie Suriname. 5 Juli heb ik mijn eindgesprek bij Stichting Pleeggezinnen Centrale Suirname, dat komt vast wel helemaal goed.

Iedereen weer bedankt voor het lezen en tot binnenkort.

Groeten van uw Suriname correspondent.

P.S.: Ik vlieg op dinsdagavond 10 juli rond half 9 s’avonds, dan kom ik rond 12 uur s’middags op Schiphol aan.