De afgelopen twee weken samengevat.

Fa waka?

Het is nu weeral twee weken geleden dat ik jullie een verhaaltje heb verteld, dus deze keer ga ik er maar een keer een extra lange van maken. GEINTJE…….ik weet dat mijn verhalen soms heel lang zijn, maar als ik eenmaal begin met typen kan ik amper stoppen. Het is in ieder geval wel duidelijk denk ik wat ik allemaal hier meemaak in Suriname. Deze keer zal ik proberen alles kort en krachtig te vertellen….als het me tenminste lukt.

We gaan nu terug in de tijd……………………………………………………….

Mijn verhaal begint twee weken geleden, na mijn spannende avonturen op Brownsberg. Deze week ben ik net als anders begonnen met stage, ik vind het nogsteeds leuk en leerzaam. Is dat kort en krachtig of niet?

Goed, op woensdag was ik uitgenodigd voor de verjaardag van Kim, dat is een stagiaire die ik hier heb leren kennen. We verzamelden bij haar thuis waar we onder het genot van tompoezen en roomsoesen een biertje hebben genuttigd. Toen iedereen aanwezig was zijn we met twee taxies naar het Javaanse restaurant Sarinah’s gegaan om daar te gaan……eten natuurlijk. Het eten is er van goede kwaliteit en het is ook een van de weinige eetgelegenheden waar zelfs Kunu genoeg heeft na een maaltijd. Conclusie: Goed betaalbaar, grote hoeveelheid en best lekker!!!
Na het eten hebben we het feestje afgesloten met nog een drankje bij LaCaffe, een van de bekendste terrassen voor stagiaires.

Op vrijdag was het een karaokeavond in Broki (leuke kroeg aan de waterkant) die georganiseerd was door een paar stagiares, leuk gedaan. Na onze kelen weer te hebben gesmeerd met de nodige Parbo Djogo’s (literflessen bier), hebben we een poging gewaagd. Dat ging zelfs zo goed dat we heel de avond met die microfoon in onze handen hebben gestaan, verschillende gouden ouwe (en nieuwe!) hebben we nieuw leven in geblazen. Het was erg lachen en komende vrijdag zijn we zeker van de partij bij het vervolg van deze geslaagde karaokeavond.

De dag erna was het voor mij de dag, namelijk het concert van “LUCKY DUBE”. In het voorprogramma stonden een aantal reggae artiesten uit Tobago, Gyana en Frans-Gyana. Ze waren best goed, maar iedereen stond toch met smart te wachten op de grote artiest. Meneer Lucky kwam natuurlijk gewoon volgens de Surinaamse tijd lekker te laat, maar dan denk ik ‘no span’, net als de Surinamers. Om half twaalf was het dan tijd om te beginnen. De reggae legende uit Zuid-Afrika kwam in Suriname zijn nieuwste album ‘Respect’ promoten, maar hij heeft naast zijn nieuwe nummers ook redelijk wat oude gespeeld. In mijn vorige bericht had ik geschreven dat het zijn laatste concert was in Suriname, omdat hij het rustig aan wilde gaan doen, dat was dus een roddel uit Suriname. Hij heeft op televisie in een interview bevestigd dat zo lang zijn fans hem hier nog willen zien, hij zal blijven komen optreden. Het was een waar feest geworden, wat gaan die Surinamers uit hun dak zeg! Het concert werd in ‘Flamboyant park’ gegeven en iedereen binnen de poorten stond te springen, zelfs alle bakra’s die niet eens wisten waar ze heen gingen. Er waren zelfs een paar bakra’s die zeurden dat hij alleen reggae speelde, kom op, dat is zijn muziek. Dan denk ik, dat weet je toch van te voren en als je het dan niet leuk vind ga dan eind van deze maand naar ‘de Dijk’, jawel zij komen ook optreden. Gratis zelfs, welke Surinamer gaat er ook betalen voor een Nederlandse band waar ze nooit van hebben gehoord. Dat wordt dus een waar feest voor alle bakra’s die liever bij het Hollandse blijven.
Nu terug naar Lucky, het was zo druk rond Flamboyant dat er in heel de omgeving parkeerproblemen en files waren. Er was superveel beveiliging, politie en zelfs militairen. In het verleden is het weleens misgegaan tijdens zo’n concert, dus gelukkig waren er voorzorgsmaatregelen. Alles is vreedzaam verlopen en Lucky heeft twee uur lang het publiek, wat bestond uit jong en oud, geamuseerd. Respect voor Lucky Dube, het was fantastisch.

Vorige week woensdag heb ik samen met een aantal collega’s namens SPCS meegelopen met de anti-discriminatiemars, voor iedereen die het niet wist, 21 maart is de dag waarop men opkomt voor alle vormen van discriminatie. Deze tocht begon op het onafhankelijksplein en zou eindigen op het beursterrein, 5 kilometer verder. Er liepen van allerlei mensen mee, maar vooral schoolkinderen. In totaal was het een optocht waaraan 4000 mensen meededen. Onder de begeleiding van de “Parbo-brassband” en “The new system” werd het een grote feestende en dansende optocht, dat zijn bekende brassbands hier in Suriname. Het leek wel een carnavalsoptocht. Het was leuk om mee te lopen, maar deze tocht heeft me wel ziek gemaakt. Ik voelde me al niet zo lekker de dag ervoor, maar ik liet me daardoor natuurlijk niet weerhouden. Dat heb ik geweten ook, de dagen erna heb ik in mijn bed moeten vertoeven. Maar door veel Surinaamse vitamines tot me te nemen was ik toch weer snel op de been, het was ook de eerste keer dat ik me niet lekker voelde hier.

Die vrijdag vroeg Richard me om mee te gaan naar zijn stageplaats Stibula(Stichting buurtwerk Latour), deze instelling is dus ook in Latour. Latour staat bekend als een armere wijk waar het ook gevaarlijker is, maar eigenlijk is het in heel Paramaribo gevaarlijk, je moet gewoon pech hebben. Dus ik met Richard naar Latour, we zouden daar gaan basketballen met een aantal jongens uit die buurt. De ‘gevaarlijke’ buurt Latour maakte eerlijk gezegt niet zo veel indruk op me, ik vond het eigenlijk hetzelfde als de rest van Par’bo. Toen we daar aankwamen was de circusgroep aan het oefenen, jonge kinderen die jongleerde als de beste en op eenwielers van twee meter hoog rondjes reden alsof het niets was. Best knap! Op het basketbalpleintje waren een paar jonge kinderen van de circusgroep aan het spelen. Toen wij begonnen te spelen, met onze nieuw gekochte basketbal van 15 srd(4 euro), begonnen er steeds meer oudere jongeren te komen. We speelde eerst twee tegen twee met die kleintjes als publiek, ze hadden het heel de tijd over die “Bigi bakra”, ik dus. Ze hadden het er met elkaar over dat ik steeds maar niet dunkte, ik begreep hun Sranan wel dus ik maakte kort daarna die dunk waar ze op aan het wachten waren. Ze waren meteen helemaal blij. Die baskets daar hingen wat lager(tussen de 2.95 en 3 m ofzo), dus toen de beste speler uit die buurt zijn dunks kwam vertonen heb ik me niet laten kennen en steeds een mooiere dunk laten zien. Zo werd het een ware dunkwedstrijd met een aardig publiek, rond de 30 mensen. Ik had de dag van mijn leven, ik maakte dunks die ik nog nooit had gemaakt. Ik liet dus een goede indruk achter op het basketbalpleintje in Latour. We hebben daarna wedstrijdjes 3 tegen 3 gespeeld, er waren 6 teams. Toen twee andere teams tegen elkaar speelde en wij aan de kant waren werd ik opeens geroepen om te spelen bij een van de spelende teams, omdat een van die spelers door zijn slechte dag weg moest van zijn teamgenoten. Toen werd ik boven de vaste jongens uit de buurt verkozen om te spelen, dat was wel een hele eer. De jongens van Latour kunnen trouwens goed spelen, ze spelen een redelijk niveau. Een paar wedstrijden later zag ik trouwens wel dat je niet met hun moet spotten, ik draaide me plotseling om en een paar spelers van twee andere teams waren aan het knokken. Sommige teams spelen heel hard en erg ruw, je moet wel wat kracht hebben om daar op je benen te blijven staan. Kortom dat was een heerlijk dagje basketballen wat ik al een tijdje heb gemist.

Zaterdag. Met Joni, Agnes en Jordey, tourisme studenten van NHTV Breda, ben ik gaan eten bij Dumplings. Dat is een Chinees restaurantje, waar je traditioneel Chinees eet en geen babi pangang en loempia’s, ook eet je daar met stokjes. Het was heel leuk en lekker om daar te eten, we hadden een aantal kleine voorgerechtjes en grote hoofdgerechten genomen, deze deelden we met elkaar. Het was heel lekker en heel goedkoop, 135 srd(40 euro) met zijn vieren om te eten en te drinken. En na de hoofdgerechten heb ik samen met Joni nog maar wat voorgerechten genomen, we hadden nog niet genoeg gehad, maar na deze derde gang zat ik toch aardig vol. Dumplings is zeker een aanrader om naartoe te gaan, ik ga ook nog een keer, zeker weten!! Na Dumplings zijn we met de taxi naar “Puerte Helegre” gegaan, daar kwam Party Squad optreden. Het veld was nat van de regen en het was een grote modderpartij geworden, maar dat mocht de pret niet drukken. We stonden voor aan het podium in de blubber te stampen (ramponeren!), het was een geslaagd feest, dat had ik eerlijk gezegt niet verwacht van Party Squad. Ooh ja, ik had deze avond nog een opdracht mee gekregen van mijn huisgenoten, omdat ik een potje ezelen had verloren. Ik moest de handtekening van één van de Party Squad zien te bemachtigen, als het niet lukte moest ik de koelkast schoonmaken. Maar zo gehaaid ik ook ben heb ik meteen mijn connecties hier gebruikt, een meisje die ik hier heb ontmoet heeft haar charmes gebruikt om voor mij een handtekening te bemachtigen. Dus die handtekening was geen probleem. Naderhand was het helemaal geen probleem geweest, want ik heb gewoon nog even met Ruben van de Party Squad staan praten. Het feest ging door tot in de vroege uurtjes, we waren om 5 uur pas thuis. Dat valt voor uitgaansbegrippen nog best wel mee, maar niet als je de volgende dag om 7 uur wordt opgehaald om naar “Rosebell Goldmines” te gaan.

Door de stagiares van S.O.S. kinderdorp, Sophie, Marjolein en Krista, ben ik samen met Richard uitgenodigd om mee te gaan naar die goudmijn, deze ligt helemaal bij Brokopondo. Dat is 3 uur rijden over een weg vol gaten en hobbels, dat is dus niet prettig als je maar 1,5 uur heb geslapen. Na deze ruwe rit kwamen we aan bij “Rosebell Goldmines Camp David”, het terrein van dit bedrijf is 16 km² groot. Nog ongeveer 12/15 jaar kan hier naar goud worden gezocht, voordat de bron is uitgeput. Ze zoeken wel meteen naar andere bronnen. Rosebell is één van de grootste goudbedrijven van de wereld, met bedrijven in Zuid-Amerika, Afrika en Canada. In Suriname wordt het goud tot 96% puu gemaakt, voordat het naar Canada wordt verscheept. Daar wordt het 99,99% puur gemaakt. Ik heb bij Rosebell een stuk goud van 30 kilo en 96% puur in mijn handen mogen houden, de waarde van dit stukje is 650.000 US Dollar. Best een raar idee om meer dan een half miljoen euro in je handen te houden. Ik werd er al snel aan gehecht, we hadden in zo’n korte tijd zo’n hechte band opgebouwd, het was dan ook heel moeilijk om afscheid te nemen. Maar ik moest het stukje daar laten, jammer genoeg.

Sorry mensen, maar dit verhaal is toch weer wat aan de lange kant geworden. Het lukt me gewoon niet denk ik om een kort verhaal te typen.
Tot de volgende keer iedereen. Veel groetjes vanuit Par’bo.


Kunu



P.S. Mijn oprechte deelneming aan de ouders, familie, geliefden en bekenden van Nico Leegemaat en Stanny Vereecken. R.I.P.