Brownsberg

Mijn eerste echte trip en wat er aan vooraf ging.

Voordat ik over onze trip naar Brownsberg begin te praten ga ik eerst even vertellen wat er nog voor nieuws gebeurde in de week ervoor.

Vorige week zondag was het het heilige feest “Holi Pagwha”, dat is een feest uit het Hindiegeloof. Tijdens dit feest wordt de overwinning van het goede op het kwade gevierd. Op zaterdag werd een hele grote brandstapel (kwade) geblust met water (goede). Dit hebben wij jammer genoeg niet meegemaakt. Maar op zondag was het werkelijke feest. Hierbij wordt er met verf en water gegooid. Voor de gelegenheid had ik maar even een goedkoop t-shirt gekocht, eentje van ‘puma’ en ‘versace’ tegelijk. Hier in Suriname hebben ze dat allemaal gewoon. Maar goed, het was echt super lachen met die verfpoeder. We hadden Anand, taxichauffeur, gebeld om ons naar de palmentuin te brengen. Hij is een Hindoe, dus hij begon ons meteen al onder te gooien met verf. We kwamen er dus weer lekker uit te zien. De feestganger waren echt allemaal super aardig en iedereen wenste elkaar een “Shubh Holi”. Het was leuk om meegemaakt te hebben.

Ook ben ik sinds vorige week weer volgens onze Nederlandse cultuur aan het fietsen geslagen. Ik heb een fiets gehuurd bij stichting Prasoro (stichting Paraplu vertaald), dat is het oude S.O.S. kinderdorp van Paramaribo. Via mijn collega Virgien konden we daar onze echte Nederlandse ‘leenfiets’ huren voor maar 50 SRD per maand(omgerekend ongeveer 15 euro). Virgien heeft voorheen bij deze stichting een leidinggevende functie gehad, waardoor de connectie wat makkelijker ging. Ik ben nu dus een stukje mobieler geworden, ik fiets wat af nu in Paramaribo. We fietsen hier aan de linkerkant, maar dat was ik inmiddels al gewend door mijn scooteravonturen. Je moet wel oppassen hier, want fietspaden hebben we niet en auto’s stoppen hier ook niet zomaar. Maar ik red me wel en ben al gewend aan het verkeer, nu wil ik alleen nog een keertje zelf in de auto het verkeer verkennen. De regels worden hier niet echt nageleefd, een maximum snelheid is er wel maar geen kip de zich eraan houd. Bij veel auto’s werkt de snelheidsmeter niet eens, dus dan rij je al snel te hard. Kortom je moet je echt met lef op de weg bevinden, want anders kom je nergens.

Vorige week zijn er ook nog wat mindere dingen gebeurt. Zo was er bij medestagiaires van Wendy ingebroken, ze hebben daar s’nachts heel het huis leeggehaald. De buren hadden een groep gewapende mannen weg zien rennen, daarop hebben ze wel de politie ingeschakeld maar ze hadden jammer genoeg geen signalement. Die mannen zijn in huis geweest terwijl die meiden aan het slapen waren, ze zijn zelfs in hun klamboe geweest, zonder dat er ook maar iemand wakker was geworden. Het schijnt dat dat soort inbrekers een soort slaapmiddel via de ramen naar binnenspuiten, zodat ze op hun dooie gemak het huis kunnen verkennen. De politie was meteen met grote getale gekomen, met één of ander speciaal arrestatieteam. De meiden zijn niet zo goed opgevangen, de politie vond dat ze zich maar aanstelden omdat ze nog in leven waren. Dus je mag hier niet eens schrikken en bang zijn als er een stel criminelen tijdens je slaap je huis leeg hebben gehaald. Ze zijn alles kwijt, laptop, digitale camera’s, hun geld, bankpasjes, MP3 spelers. Ze hadden gelukkig hun paspoort en tickets goed verstopt, dus die hebben ze nog. Dit was wel even schrikken, ook voor alle andere stagiaires natuurlijk. Ik maak me over ons huis echter geen zorgen, Fort Knox zal blijven staan. Het is zo enorm goed beveiligd dat zelfs de kakkerlakken tegenwoordig hun weg naar binnen niet meer kunnen vinden.
Maar wat nog erger was vorige week is dat er een Nederlander is vermoord in Latour, dat is één van de “No go area’s” van Paramaribo. Die man was hier op vakantie bij familie van hem. s’Ochtends vroeg hebben een paar boslandcreolen de bewoners van dat huis op staan wachten, ze wisten vast al van te voren dat die mensen elke dag heel vroeg opstonden. Toen die Surinaamse bewoner uit huis ging hebben ze toegeslagen, ze waren duidelijk op roverspad. Die Nederlandse man heeft waarschijnlijk de held proberen te spelen, waardoor hij doodgeschoten werd. Zulke dingen gebeuren hier wel vaker, vaak zijn het boslandcreolen(bosmarrons), deze bevolkingsgroep is in het algemeen heel arm. Als je arm bent probeer je eenmaal ook aan je geld te komen, ik vond het wel erg om het te horen.

En dan nu…………..Brownsberg. Afgelopen vrijdag zijn we met een groepje naar Brownsberg geweest. Vrijdagochtend vertrokken we om 8 uur vanaf het kantoor van StinaSu (Stichting natuurbehoud Suriname), via deze organisatie hadden we deze trip gepland. Ze zijn vrij goedkoop, het koste ons 131 SRD(35 Euro omgerekend), maar dat was alleen voor de reis en overnachting. Deze vrijdagochtend deed trouwens best pijn, want we waren de avond ervoor nog naar het inmiddels bekende Boenoenoenoes (tegenwoordig The Uptown) geweest. Ik moet de salsa- en merenquepasjes nog wel wat beter onder de knie krijgen hoor, maar ik krijg binnenkort mijn privé-lessen als het goed is. Dus wie weet dans ik over een tijdje daar de Surinamers van de vloer, denk het niet………maarja we doen ons best. Verder over Brownsberg nu. We waren met een groep van 9 gegaan, Richard, ik, Ingeborg, Reggie, Wendy, Rianne, Maartje, Isabel en Kim. De weg naar Brownsberg ik grotendeels onverhard, we hadden dan ook veel geluk dat het niet had geregend. We reden langs een van de grootste bauxietverwerkingsbedrijven van Suriname, daar wordt het onbewerkte bauxiet verwerkt voordat het naar Europa wordt getransporteerd. In Europa maken we daar onze aluminium van. Bauxiet, olie en goud zijn de belangrijkste grondstoffen van Suriname. Daarnaast hebben ze hier nog silicium, hout, ijzer, diamanten en platina. Maar deze grondstoffen zijn minder belangrijk of er is niet zo heel van in Suriname. Deze informatie heb ik allemaal gekregen van onze buschauffeur, Kadi. Hij is een Javaan die in het begin heel stil was, maar langzamerhand steeds meer los kwam. Ik heb veel met hem gesproken over Suriname tijdens dit weekend. Deze man had eigenlijk alleen maar de opdracht om ons naar Brownsberg te brengen en ons de volgende dag weer terug te brengen naar Par’bo. Ik heb hem daarom maar wat meer bij onze groep betrokken, die man verdient weinig en kan ook wel een keer een leuk weekend gebruiken. Hij is buschauffeur voor garage Ricky, daar rijdt hij als lijnbuschauffeur of als tourbuschauffeur. Op de lijnbus verdient deze vriendelijke man slechts 35 SRD per dag en voor een ritje Brownsberg krijgt hij 65 SRD, dat is respectievelijk 10 en 20 euro. Deze man moet dus enorm hard werken om rond te kunnen komen. Hij is getrouwd en heeft twee kleine kinderen, het is een geluk voor hem dat zijn vrouw wat mee kan verdienen door haar baan in het St. Vincentiusziekenhuis. De rit naar Brownsberg was heel erg hobbelig en het was daarom voor degene met ‘wagenziekte’ ook geen pretje. De Brownsberg is een berg van 520 meter hoog, de weg naar boven is onverhard en lastig om te rijden. Kadi was dan ook erg geconcentreerd, voet op het gaspedaal houden, toeteren als je niet om de hoek kon kijken en vooral niet naar beneden kijken. We hadden na ongeveer een half uur de top bereikt, boven was er een supermooi uitzicht, hoewel het redelijk mistig was. We hadden net uitzicht tot de rand van het ‘van Blommensteinmeer’, oftewel het stuwmeer. Na onze hangmatten te hebben opgehangen zijn we onder begeleiding van Kadi (hij was blij dat we hem uitnodigde om mee te gaan) richting ‘de leeuwval’ en ‘de Ireneval’ gegaan. Dat was een zware tocht midden door de jungle, berg op berg af. Het was heel zwaar maar zeker de moeite waard, het was superwarm en onze kleren waren nat en onder de modder. Maar ik heb nog nooit zulke mooie natuur gezien als afgelopen weekend in Suriname, door zo’n tocht krijg je echt respect voor de natuur. Bij ‘de Ireneval’ hebben we even lekker gedoucht onder het koude bronwater, fris genoeg om er van te kunnen drinken. Na deze verfrissing moesten we nog de lange wandeling naar het kamp gaan maken. Daar aangekomen waren we weer helemaal bezweet en kapot, maar een koude douche in het kamp deed wonderen. Rond een uur of acht gingen we eten in het restaurantje van kok Rocky, bovenop de Brownsberg. Ik nodigde Kadi uit om met ons mee te eten, maar hij had geen honger. Ergens snapte ik al waar het probleem zat, want een maaltijd koste daar 17,50 SRD, dat is voor een normale Surinamer gewoon niet te betalen. Na door te blijven zeuren gaf hij aan dat wij maar moesten gaan eten en dat hij ging slapen in zijn hangmat. “No spang” zei hij. Ik voelde me best lullig, omdat wij gingen ‘genieten’ van een maaltijd die een Surinamer met honger niet kon betalen. Ik voelde me vooral ook lullig omdat Kadi het eten wat hij voor zichzelf had gekocht aan ons had gegeven om te proeven, cassave met kip had hij gekocht. No spang??? Bij mij gaf het dus duidelijk wel “spang”, ik had ineens minder trek. Dat was voor de eerste keer sinds mijn aankomst in Suriname dat ik me schuldig voelde ten opzichte van een Surinamer, wij geven geld uit op een paar dagen waar zij een week voor moeten werken. Dat zat me niet helemaal lekker, het zette me echt aan het denken. Die man had geen eten voor de avond, hij moest honger hebben en hij had ons een hele dag rondgeleid door een prachtige cultuur. Ik bleef er maar aan denken dat hij ook honger moest hebben na zo’n zware dag. We hebben dan ook met de groep besloten dat we voor zijn eten zouden betalen. Ik ben hem toen gaan halen, hij was enorm blij dat we hem er bij betrokken. Ik heb het met hem er nog over gehad dat het me dwars zat. Ik heb met hem een gesprek gehad over het leven in Suriname en het leven in Nederland. Deze man was zo vriendelijk en zo goed van hard, hij heeft dan ook als een koning gegeten van het veel te dure eten wat wij betaalde. Daar was ik enorm blij om, dat we hem ook een leuk weekend konden geven. Hij voelde zich op zijn beurt wel weer schuldig ten opzichte van ons, daarom wilde hij wat terug doen voor ons. Hij was niet in de mogelijkheid om ons in geld terug te betalen, maar hij kon er wel voor zorgen dat we voor een prikkie nog een aantal extra plaatsen aan zouden doen de volgende dag. Hier stemde wij natuurlijk meteen mee in, voor een totaal van 150 SRD zouden we een uitgebreidere trip krijgen. Dat is gewoon 45 Euro die je deelt door 9 personen, geen geld dus. Na toestemming te hebben gekregen van zijn baas mocht hij onze trip uitbreiden. Hij blij, wij blij!!
S’Avonds is er echt niks te doen op Brownsberg, logisch natuurlijk als je alleen maat omringt bent door Jungle. Wat wel grappig was is dat je rond 7 uur de ‘Sebi uru’ hoort, dat zijn een soort grote vliegen die een brommend geluid maken. Je ziet ze niet, maar hoort ze heel goed. Ook hoor je tijdens de schemering de ‘baboens’(brulapen) hun territoria verdedigen door hun harde gebrul. Later op de avond hebben we ons eigen feestje gebouwd, we hadden onze eigen drank meegenomen. Dat was een heel groot succes geworden, we sliepen er allemaal heel goed door… Het was dan ook de eerste keer dat ik lekker in een hangmat heb geslapen. De volgende dag moesten we wel weer vroeg opstaan, deed dus weer lekker pijn, om naar ‘Witi Creki’(Witte Kreek) te gaan. Dat was weer een enorme wandeling zo vroeg op de ochtend(3,8 kilometer heen). Na berg op en berg af te zijn gegaan kwamen we aan bij een super mooie kreek midden in de jungle, daar kon je lekker van de rotsen af duiken en zwemmen in het bronwater. Kadi heeft me nog geleerd hoe je op een primitieve manier met een colafles en een stukje brood vissen kunt vangen. Ook heeft Kadi als bedankje, omdat ik zoveel met hem optrok, mijn naam in een steen gekerfd bij de kreek. Dus voor de mensen die naar Suriname gaan, kijk uit naar de steen met de naam COEN. Na deze lekkere verfrissing in de kreek zijn we na weer een lange wandeling teruggekeerd naar het kamp om te vertrekken naar Afubaka, een plaatsje bij de stuwdam. We hebben in deze twee dagen ongeveer 20 kilometer gelopen en dat was niet over een platte geasfalteerde weg, ik was kappot!
Toen we waren vertrokken van de Brownsberg gingen we dus richting Afubaka, maar na een ritje van ongeveer een half uur hadden we ‘panne’. Niet dat we ergens in de middle of nowhere waren gestrand, maar Kadi gaf aan dat er iets met de ‘clutchplaat’ was. Hij kreeg zijn bus niet goed meer in de versnelling en dat heb je echt nodig om met zo’n logge bus die bergen te kunnen beklimmen. We zijn dus niet meer naar Afubaka gegaan, maar meteen richting Par’bo zodat we niet zouden stranden als er echt ‘panne’ zouden komen. Ondertussen……..hebben we nog wel een aantal indianen- en marrondorpen aangedaan. Als eerste kwamen we aan in Klaas Kreek, dat is een redelijk groot Marrondorp (boscreool- of bosnegerdorp). Hier hebben we kunnen zien hoe primitief de mensen daar leven. Klaas Kreek ligt aan de Saramaccarivier, we zijn deze rivier nog met een korjaal overgestoken om een kijkje te gaan nemen in Nieuw Longbé. Daar leven ze eigenlijk nog net wat primitiever dan in Klaas Kreek, ze wassen daar nog gewoon in de rivier en de mensen daar leven groetendeels van de landbouw en de jacht. Ze jagen dan op boskonijnen, bosvarkens, herten of gewoon op apen. Verder was er niet zoveel te zien in deze dorpen. Als laatste zijn we naar Powakka gegaan, dat is een indianendorp al meer in de richting van Paramaribo. Het was best klein en ook daar had je het al snel gezien eigenlijk.
Na de mooie trip en vooral lange reis had ik die avond geen fut meer om te gaan stappen in Starzz, en het komt niet vaak voor dat ik geen zin heb om te stappen………….ik was kappot.

Dat was mijn verhaal weer voor deze keer. Komende zaterdag(17 maart) ga ik met een grote groep stagiaires en surinamers naar het laatste concert van Lucky Dube (Reggae) in Suriname. Dat wordt een heel groot feest, die man is oud aan het worden en wilt een punt achter zijn carierre zetten, hij gaat vast nog een keer zijn stinkende best doen. We zullen het zien, ik heb er zin in.

Tot de volgende keer en veel groeten weer uit Suriname.

Coen (Kunu)

P.S.: Mijn postadres hier in Suriname is:
L’Hermitageweg 24
Zorg en Hoop
Paramaribo
Suriname